Zach Person supp. act Ola Blues - Rock Zik Zak Ittre (08-09-2021) report & photo credits: Anja Cleemput info organisatie: Zik Zak info band: Zach Person - Ola © Rootsville 2021

De uit Austin Texas afkomstige Amerikaanse singer-songwriter en gitarist Zach Person staat nog aan het begin van zijn carrière maar is hard aan het werk om in hetzelfde rijtje als blueslegendes Buddy Guy en Robert Cray (met wie hij het podium reeds deelde, en Buddy Guy noemde hem “hot”) terecht te komen. Met zijn bluesy-rock riffs, soulvolle zang, en denderende gitaar solo’s versierde hij een platencontract bij het indie-rock record label BlackDenim Records, waar hij nu al geboekstaafd staat als hun belangrijkste artiest. In 2016 werd hij tijdens het 15de seizoen van American Idol reeds opgemerkt door zowaar Jennifer Lopez. Ondertussen is hij al alumnus van de House of Blues Music Forward Foundation.

Deze nog jonge snaak speelde al gitaar toen hij slechts 10 jaar was en maakte op het einde van deze “zomer” voor het eerst de oversteek naar Europa. Na zijn zeer gesmaakte passage op Gevarenwinkel blues, was Ittre de pleisterplaats voor een volwaardige zaalshow en ik ging met veel goesting naar deze wel zeer landelijk gelegen Waalse cultuurtempel.

Eerst was er het voorprogramma, Ola, het geesteskind van de eveneens piepjonge singersongwriter Ola Polet. 21 jaar en tegenwoordig furore makend dans la Fédération Wallonie-Bruxelles met zijn debuutsingel “Long Night”, een autobiografisch nummer met een dansbaar en catchy refrein. Deze jonge snaak bleek gezegend met een zijdezachte witte soulstem en laveerde dan ook comfortabel tussen pakweg Gabriel Rios en the King of Pop, Michel Jackson.

“Losing You” bleek een smachtende weeklacht, heel geëmotioneerd gezongen en deed denken aan de hoogdagen van de nog jonge Lenny Kravitz, met hoge falsetto-uithalen op de tonen van een spaarzaam ingezette gitaar en efficiënt aangewende drums. De soulvolle single “Long Night” trof midscheeps en “Slow Dancing in a Burning” herbergde een streepje Stevie Wonders’ “Isn’t She Lovely” en klonk mooi poppy in de trant van Eagle Eye Cherry en James Blunt, een echte oorwurm. Er werd afgesloten met een broeierige bekentenis getiteld “My Favourite Mistake”, opborrelend van deep down inside. Ola bleek met vlag en wimpel geslaagd voor een goed gevulde ZikZak.

Om 21h30 kondigde een zinderende drumpartij dan de hoofdbrok aan, met zijn coole Afrokapsel betrad Zach Person de arena met een witte gitaar en nam hij de goegemeente direct op sleeptouw met “Tell Me Less”, naadloos gevolgd door het soulvolle “Mr Radio Man” en de werkelijk verbluffende gitaartechniek van deze Zach Person kreeg een zeer persoonlijke benadering in de van “ldvd” doordrenkte smeekbede “Send me Away”, met een glansrol voor drummer Jake Wyble. Dat ze maar met z’n tweetjes op het podium stonden, liet niets aan het toeval over, de Wall of Sound van dit tweetal bleef gedurende de ganse show oppermachtig overeind. Met heel beperkte middelen en al klinken als een hechte band, het is enkel de Groten gegeven (remember the late Tony Joe White die ook enkel gewapend met zijn gitaar en een drummer jarenlang op tournee ging). Daarna mochten we even op adem komen met een ballad getiteld “How Long”, versierd met bijzonder doorleefde zang die geaccentueerd werd met mokerslagen op de drums.

Ook het intens gebrachte “Back to Me” vertaalde zich ook volop in relatieleed en zielepijn. Zijn zwaar versterkte slide zette dit nog extra in de verf. Dan volgt het rudimentaire “R.D.M.S” waarin hij laat zien wat hij daadwerkelijk in huis heeft, zonder allerhande opsmuk terwijl “Crossroads” handelde over het dilemma van de tweesprong : een confrontatie met jezelf versus de schaarse uitwegen die nog resten, heavy stuff indeed en niet bepaald bestemd voor gevoelige zielen. En dan verder met “Carolina”, een nummer dat de menigte in de ZikZak dan ook niet onberoerd liet.

Dan was het tijd voor een verrassing, ik had deze grande dame al gespot en nu mocht BJ Scott dus ook mee het podium op voor een pittige duetversie van Bowie’s  “Let’s Dance”. Hierbij liet Zack Person zich duidelijk niet in de schaduw van de betreurde Stevie Ray Vaughan zetten en zorgde de immer machtige scheur van BJ Scott (toch ook al de zestig voorbij) voor een waar kippenvelmoment. We naderden stilaan de finale met “Kashmir” van Led Zep en alweer een autobiografisch getinte testimonial “Let it Go” over pijn die je beter van je afschudt. Ondanks zijn jeugdige verschijning en leeftijd had Zach Person tonnen maturiteit in petto en zijn composities verraadden een reeds rijkgeschakeerde levenservaring.

De ZikZak zat ondertussen letterlijk onder stoom en het jasje mocht eindelijk uit voor de singalong “This Side of the Park”. Na Led Zeppelin werden ook de Beatles geloofd met echo’s van “Helter Skelter” en de gitaar bleef weldadig door de zaal heengalmen mits een striemend “I Bless My Soul”. Crowdpleaser “All Shook Up” was wederom een getuigenis over wat hem diep raakte, getooid met een heerlijk melodieuze gitaar die ons bekoorde en hiermee werd voorlopig ook afscheid genomen. Het optreden was voorbijgeflitst en op geen enkel moment verslapte de aandacht of sloeg de verveling toe. Er wachten deze hippe vogel ongetwijfeld nog boeiende tijden voor een hopelijk steeds groter wordende schare aanhangers, zoveel is nu al duidelijk.